دررفتگی انگشتان پا به خصوص در حین ورزش شایع است. این مشکل به دلیل درد زیاد، تورم و تغییر شکل انگشت به سرعت قابل تشخیص است. در این مقاله، به بررسی تمام نکات لازم در مورد این موضوع خواهیم پرداخت، تا انتها همراه ما باشید.
دررفتگی انگشت پا چیست؟
دررفتگی انگشت پا، به وضعیتی اشاره دارد که انگشتان پا به سمت داخل منحرف می‌شوند. این مشکل معمولاً در انگشتان دوم تا پنجم پا رخ می‌دهد و ممکن است باعث ایجاد درد، تورم و مشکلاتی در قدم زدن شود. دررفتگی به دلیل آسیب بافت نرم، اغلب پارگی رباط است. این وضعیت، در ابتدا قابل درمان است، اما با گذشت زمان مفصل با این موقعیت سازگار می‌شود و می‌تواند منجر به آرتریت شود. علائم شامل درد ناشی از فشار کفش روی انگشتان پا یا درد مفاصل در نتیجه آسیب بافت نرم است.
بیشتر بخوانید: دررفتگی مفصل ران: شناخت علائم، راه‌های پیشگیری و درمان!
علل دررفتگی انگشت پا
دررفتگی انگشت پا می‌تواند به دلیل چندین عامل ایجاد شود، که عبارت‌اند از:
- ضعف عضلات: ضعف عضلات پا می‌تواند باعث از بین رفتن تعادل و پایداری انگشتان پا شود، که در نتیجه آن‌ها به سمت داخل خم می‌شوند.
- تغییرات ساختاری: برخی افراد به دلیل ساختار بدنی خاص، مانند کف پای صاف و…، به این عارضه مبتلا می‌شوند.
- فشار مکرر: استفاده مکرر از کفش‌های تنگ و نامناسب، فشار زیاد روی انگشتان پا ایجاد می‌کنند و در نتیجه ممکن است باعث دررفتگی آن‌ها شوند.
- آسیب: صدمات مستقیم به انگشتان پا، مانند ضربه یا خم شدن زیاد آن ها، می‌تواند منجر به دررفتگی انگشتان شود.
علائم دررفتگی انگشت پا
نشانه‌های دررفتگی انگشت عبارت‌اند از:
- درد
- تورم و قرمزی در ناحیه دررفتگی
- تغییر شکل انگشت پا
- مشکل در قدم زدن
عوارض احتمالی
اکثر بیماران بدون هیچ عوارضی بهبود پیدا می‌کنند، اما عوارض احتمالی عبارت‌اند از:
- تورم طولانی مدت که بیش از ۶ ماه طول می‌کشد تا برطرف شود که بسیار نادر است (حدود ۱ در ۵۰۰)
- اسکار یا زخم
- واکنش نامطلوب به مسکن‌های بعد از عمل.
- عفونت بافت نرم (حدود ۱ در ۱۰۰)
- عفونت استخوان (حدود یک در ۱۰۰۰)
- تاخیر در بهبود بافت نرم یا استخوان
- اختلال گردش خون همراه با از دست دادن بافت که بسیار نادر است (۳ مورد در ۱۰ سال گذشته)
- از دست دادن حس در انگشت پا (اکثرا گذرا است و نهایت با گذشت ۱ سال برطرف می‌شود)
- ترومبوز ورید عمقی، (۱ در ۱۰۰۰)
تشخیص
تشخیص به صورت بالینی انجام می‌شود، اگرچه درجه درگیری مفصل اغلب نیاز به عکس برداری با اشعه ایکس دارد. میزان تغییر شکل هم از نظر بالینی و هم از نظر رادیوگرافی، اثربخشی گزینه‌های درمانی را تعیین می‌کند.
درمان دررفتگی انگشت پا
برای درمان دررفتگی انگشت روش‌های مختلفی وجود دارد که عبارت‌اند از:
- جا انداختن: می‌توان انگشت پا را به صورت دستی و بدون درد به موقعیت درست آن برگرداند و به این معنی است که حداقل تغییرات مفصلی رخ داده است.
- گزینه‌های جراحی: در حالت ایده‌آل، هدف این است که انگشت پا را بدون آسیب رساندن به مفاصل اصلی، به حالت اصلی برگرداند. با این حال، جراحی همیشه قابل انجام نیست.
- آرترودزیس و پلانتار: این شامل صاف کردن انگشت پا و ترمیم رباط‌های پاره شده است. مهم‌ترین رباط، صفحه کف پا است که انگشت پا را پایین نگه می‌دارد. برای کاهش احتمال بروز مجدد تغییر شکل، انگشت پا را با جوش دادن مفصل خم شده، مستقیم نگه می‌دارند.
- انتقال تاندون: این روش زمانی انتخاب می‌شود که انگشت پا در حالت سابلوکس قرار گیرد، اما همچنان می‌توان آن را به صورت دستی صاف کرد. به طور معمول هیچ دردی روی مفصل فالانژیال متاتارسال وجود ندارد. یک تاندون از پایین انگشت پا بریده شده و به بالای انگشت پا منتقل می‌شود تا آن را به سمت پایین بکشد و در حالت مستقیم نگه‌دارد. این روش مستلزم این است که پا به مدت ۴ هفته در گچ قرار بگیرید.
- استئوتومی با گوِه: این روش زمانی انتخاب می‌شود که انگشت پا به سمت انگشت دیگر منحرف شود. قسمتی از استخوان به گونه‌ای برداشته می‌شود که بتوان انگشت پا را صاف کرد. یک سیم کوچک یا پیچ برای نگه داشتن ۲ استخوان در کنار هم استفاده می‌شود.
- قطع انگشت پا: این روش معمولاً زمانی انتخاب می‌شود که بیمار دارای بونیون شدید باشد که انگشت دوم روی آن قرار دارد. در این جراحی ترمیمی نیاز به اصلاح بونیون وجود دارد تا جا برای نشستن انگشت دوم وجود داشته باشد.
طول درمان روش‌های مختلف
- بیمار باید در ۴۸ ساعت اول از حرکت کردن اجتناب کرده و پای خود را بر روی زمین قرار ندهد و مهم است که پانسمان‌ها را خشک نگه دارد.
- در روش ترمیم پلانتار و انتقال تاندون: پای بیمار به مدت ۳ الی ۴ هفته در گچ باقی می‌ماند. سپس می‌تواند به تدریج از کفش استفاده کرده و به فعالیت‌های معمولی خود بازگردد. بهبودی کامل اغلب ۶ ماه طول می‌کشد.
- استئوتومی با گوه: به مدت ۱۰ روز نباید از کفش استفاده کرد و اغلب ۴ هفته نیاز به مراقبت پزشکی دارد.
اقدامات بعد از درمان دررفتگی انگشت پا
بیمار می‌تواند روند بهبودی را بهبود بخشیده و خطرات عوارض را کاهش دهد، برای این کار نیاز است اقدامتی انجام شود که عبارت‌اند از:
- رعایت دستورالعمل‌های بعد از عمل که شامل استراحت و بالا نگه داشتن پای عمل شده است.
- تمیز و خشک نگه داشتن زخم
- داشتن یک رژیم غذایی سالم مهم است. این امر تغذیه مورد نیاز برای بهبودی را فراهم می‌کند. عدم مصرف دخانیات و الکل، زیرا روند بهبود را به تاخیر می‌اندازد
- ورزش‌های بعد از عمل و در موارد خاص فیزیوتراپی توصیه می‌شود.
اقدامات مراقبتی در خانه
- اگر پزشک از آتل را روی انگشت پا قرار دهد، طبق دستور از آتل استفاده کنید. درمورد انواع آتل بیشتر بدانید.
- در صورتی که انگشتان پا به هم چسبانده شده باشند، باید مطمئن شوید که نوار چسب محکم است. اما نه آنقدر که انگشتان پاها بی‌حس یا گزگز شوند، اگر نوار خیلی سفت باشد می‌توانید آن را شل کنید.
- روی پای خود وزن نگذارید مگر اینکه پزشک به شما بگوید. ممکن است برای راه رفتن به عصا نیاز داشته باشید.
- اگر انگشت پا متورم شده است، هر بار ۱۰ تا ۲۰ دقیقه یخ یا کیسه سرد روی آن قرار دهید. سعی کنید این کار را هر ۱ تا ۲ ساعت برای ۳ روز متوالی، انجام دهید.
- سعی کنید پا را در زمان استراحت بالاتر از سطح قلب خود نگه دارید. این به کاهش تورم کمک می‌کند.
- به پای خود استراحت دهید. ممکن است لازم باشد فعالیت‌های خود را تغییر دهید تا از حرکاتی که به انگشت پا فشار می‌آورد اجتناب کنید.
- داروهای خود را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید. اگر فکر می‌کنید با داروی خود مشکل دارید با پزشک خود تماس بگیرید.
- با تجویز پزشک از داروهای ضد درد بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول)، ایبوپروفن (ادویل، موترین) یا ناپروکسن (Aleve) استفاده کنید.
- اگر پزشک شما انجام تمرینات ورزشی را توصیه کرد، آن‌ها را طبق دستور انجام دهید.
کلام پایانی
دررفتگی انگشت پا، یک مشکل معمول است که می‌تواند منجر به درد و ناراحتی شود و توانایی قدم زدن را تحت تاثیر قرار دهد. در صورت تجربه هرگونه علائم یا مشکلات در انگشتان پا، مراجعه به پزشک متخصص توصیه می‌شود. پزشک با بررسی دقیق و استفاده از روش‌های تشخیصی مناسب، روش مناسب درمان را تعیین خواهد کرد. پیروی از راهنمایی پزشک و درمان به موقع می‌تواند به بهبودی و کاهش مشکلات مربوط به دررفتگی انگشت پا کمک کند.
سوالات متداول
این امر بستگی به شدت و وضعیت بیمار دارد، دربیشتر مواقع نیازی به انجام جراحی نیست.
خیر، این مشکل به عنوان یک بیماری شایع به حساب نمی‌آید.